သံ​ေ၀ဂ ယူစရာ......ပါ....

ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ လူနာေစာင့္ၾကည့္ရင္း
ညသံုးနာရီေလာက္မွာ ေဆးရံုေအာက္ထပ္ကိုဆင္းကာ
အေရးေပၚလူနာျပမည့္ အေပါက္ဝေရွ႕ဘက္ဆိုင္သို႔
အေအးဗူးဝယ္ရန္ ဆင္းလာခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ္ဆင္းၿပီးေတာ့ ေလၽွာက္လာတဲ့လမ္းဟာ
ေသဆံုးလူနာမ်ားကို ေရခဲတိုက္သို႔
ပို႔ေဆာင္ရာလမ္းျဖစ္ေနပါတယ္။
ကိုယ္က အေအးဗူးဆင္းဝယ္ရင္း
ထိုလမ္းေပၚေလၽွာက္တဲ့ ေခတၱခဏေလးမွာတင္
ေသဆံုးလူနာ ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကို
ကုတင္နဲ႔သယ္သြားတာ ေတြ႕မိရသလို
သံုးဘီးကားေလးနဲ႔လည္း ေရခဲတိုက္ဘက္ကို
ေသဆံုးလူနာေတြကိုသယ္ေဆာင္ေနၾကတာ
ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ကိုယ့္လူနာကို ဆရာဝန္မ်ားက
အေရးတႀကီးဆိုသလို
အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးကုသေဆာင္ဘက္
ပို႔လိုက္ပါတယ္။
အေရးေပၚကယ္ဆယ္ေရးဘက္ေရာက္ေတာ့
ဒလဘက္ကမ္းက ဆိုင္ကယ္တိုက္မိလို႔
လူတစ္ေယာက္ဟာ
ဦးေႏွာက္ေတြ ထြက္က်ေနၿပီး
ေသေတာ့မယ့္အေျခအေနျဖစ္လိုျဖစ္။
ကိုယ့္လူနာ ကုတင္နားက
ဒကာမတစ္ေယာက္လည္း
ေရာက္လို႔ နာရဝက္မၽွမၾကာေသးခင္
အသက္ဆံုးရွံဳးသြားျပန္တယ္။
ကိုယ္ေတြလည္းေတြးေနမိပါတယ္။
""ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ
ကိုယ္ခဏေလးေနရတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာေတာင္
ဒီေလာက္လူေတြ ေသဆံုးေနၾကရင္
တစ္ရက္ကို ဒီေဆးရံုႀကီးမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ
ဆံုးရွံဳးေနၾကရမလဲ"
ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးနဲ႔တြက္လို႔ တစ္ရက္ကို
ခႏၶာပ်က္ေႂကြ ေသဆံုးသူေတြဟာ
ဘယ္ေလာက္မ်ားလိုက္မလဲ
ႏိုင္ငံနဲ႔တြက္ၾကည့္ရင္
ကမ႓ာနဲ႔တြက္ၾကည့္ရင္
အား--အမ်ားႀကီးပါပဲလား""လို႔
ေတြးေနမိတယ္။
ေန႔တစ္ေန႔ကို
လူ႔ေလာကႀကီးေရာက္လာၾကသူမ်ားသလို
ထြက္ခြာသြားေတြလည္း မ်ားမွမ်ားပါေပ့။
ကိုယ္ေတြလည္း
ခႏၶာျဖစ္တည္လို႔ လူ႔ေလာကၾကးထဲေရာက္ခဲ့ရၿပီ
ခႏၶာပ်က္ေႂကြကာ ေသဆံုရမယ့္ေန႔စြဲစာရင္းထဲ
ဘယ္ေန႔ပါလာမည္ဆိုတာ အတိအက်မသိရ။
ဗုဒၶျမတ္စြာကေတာ့
" သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ"
ခပ္သိမ္းေသာ သခၤါရတရားဆိုတာ မျမဲဘူး"လို႔
အတိအက်ေဟာထားခဲ့ၿပီးသားပါ။
တကယ္ေတာ့
သတိလက္လြတ္ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိတဲ့အခါ
ဒီခႏၶာႀကီး ျမဲတယ္
ပိုင္တယ္ထင္ေနမိၾကတာေလ။
ငါ့သား ငါ့သမီး ငါ့ေဆြမ်ဳိုး
ငါ့ရာထူး ငါ့အလွ ငါ့ဥစၥာ ငါ့မာနတရားေတြနဲ႔
သတိေမ့ေလၽွာ့ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနမိတဲ့အျဖစ္ေတြ။
မေသခင္မွာ
အခ်စ္ေတြ အမုန္းေတြ အာဃာတေတြ
ဝမ္းနည္းဝမ္းသာမႈေတြနဲ႔
သံသရာလည္ေနတဲ့အျဖစ္ေတြ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့---
ေဆးရံုႀကီးေတြကို မိသားစုေတြနဲ႔လာျပၾက
လာကုသလိုက္ၾက
မကုသႏိုင္ကံကုန္တဲ့အဆံုး
ေသဆံုးသြားၿပီဆိုမွေတာ့ျဖင့္
ကိုယ့္ကို ေရခဲတိုက္ထံအပ္ႏွင္းထားခဲ့ကာ
မိသားစုမ်ားျပန္သြားၾက။
ေရခဲတိုက္ကို ပို႔လိုက္တဲ့အခ်ိန္
ဘာေတြယူလို႔ရမွာလဲ။
ကုသိုလ္ဥစၥာတစ္မ်ိဳးကလြဲ
ဘာဆိုဘာမွမယူႏိုင္ၾက
ဘံုဆိုင္အထုပ္ေတြအားလံုးထားခဲ့ေပေတာ့။
ကိုယ္ပိုင္ကုသိုလ္ဥစၥာဟာ
ဒီေနရာမွာတန္ဖိုး အရွိဆံုးျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။
တကယ္ေတာ့
ကုသိုလ္ဆိုတာ အလိုအပ္ဆံုးအရာသာ
ခႏၶာပ်က္ေၾကေသဆံုးရမယ့္
ေန႔စြဲစာရင္းဟာ
တစ္ေန႔ေတာ့ မဖိတ္ေခၚပါပဲေရာက္ကိုလာေတာ့မွာ
မနက္ျဖန္လား ဒီေန႔လားဆိုတာ
ေသခ်ာေရရာ ခြဲျခားမသိၾကရတဲ့
မျမဲျခင္းဘဝ ပိုင္ဆိုင္ရလူသားေတြပါ။
ကိုယ္ကေတာ့ ေတြးမိေနတယ္
ဗုဒၶျမတ္စြာသာသနာနဲ႔လည္းၾကံဳ
လူဘဝလည္းရလာၾက
သံသရာခ်မ္းသာေၾကာင္း
သံသရာလြတ္ေၾကာင္းတရားေကာင္းမ်ား
ေဟာေျပာႏိုင္တဲ့ဆရာေကာင္းေတြလည္းရွိေနပါရဲ႕
ေထာင္ႏိုင္တဲ့နားျမင္ႏိုင္တဲ့မ်က္လံုး
စဥ္းစားသံုးသပ္ႏိုင္တဲ့အသိဥာဏ္မ်ားျပည့္စံုေနပါလၽွက္
အသိလြဲ အျမင္လြဲ အက်င့္ေတြလြဲမွား
တစ္ဘဝေကာင္းစားေရးလမ္းစဥ္ေလၽွာက္
ေသခါနီးကုတင္ေပၚမွာေရာက္မွ
သတိေလးထားၿပီး
မိသားစုက
"" ကုသိုလ္အာရံုျပဳ ကုသိုလ္အာရံုယူေႏွာ္""
လို႔ေျပာၾကတဲ့အခါမွာေတာ့
ယူရမယ့္ကုသိုလ္အာရံုက
တစ္ခုမွရွိမေနၾကဘူးဆိုရင္ေတာ့
က်ိမ္းေသပါတယ္။
လာျခင္ေကာင္း၍ ျပန္ျခင္းမခ်မ္းေျမ့ပါပဲ
လူ႔ဘဝကို အလြဲသံုးစားလုပ္ကာ
လူျဖစ္ရွံုးသူမ်ားျဖစ္ဖို႔ေပါ့။
မိမိတို႔ေလာကလူ႔ဘဝက်င္လည္ရာ
သက္တမ္းတစ္ေလၽွာက္မွာ
အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့အခါ
အရွံုးအျမတ္ဆိုတာ တြက္ခ်က္ၾကပါတယ္။
အရွံုးဆိုတဲ့ေနရာမွာ
ေသခါနီးအခ်ိန္
ကိုယ္အာရံုယူစရာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈတစ္ခုခုမရွိေနျခင္းဟာ
အရွံုးတကာ့အရွံုးထဲမွာ
အဆိုးဆံုးအရွံုးတစ္ခုပါပဲ။
တည့္တည့္ေျပာရရင္ေတာ့
မလိုခ်င္ဆံုးအရွံဳးပါပဲ။
မိမိႏွင့္အတူ
မိတ္ေဆြအေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းမ်ားဟာ
ေသခါနီးအခ်ိန္မွာ အာရံုယူစရာ
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေျမာက္မ်ားစြာျဖစ္ေစဖို႔
ေကာင္းမႈတစ္ခု ေန႔စဥ္ျပဳၾကပါလို႔သာ
ေစတနာျဖင့္တိုက္တြန္ရင္း
လာျခင္းေကာင္း၍ ျပန္ျခင္းခ်မ္းေျမ့သူမ်ား
ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳရင္းသာ---။--။
23 - 6 -16
Cred..အ႐ွင္ ဣႏၵ​က