ပညာ​ေရးျခစားမႈမ်ား

"ပညာ​ေရး ျခစားမႈမ်ား"

ကြၽန္မ ဘာေၾကာင့္ တိုင္ခဲ့သလဲ
****************************
အရင္းအျမစ္
---------
ကၽြန္မသည္ မြန္ျပည္နယ္ ေပါင္ၿမိဳ႕နယ္ အလွပ္ေက်းရြာ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္းခြဲတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ ေနေသာ အထက္တန္းျပဆရာမတစ္ဦးျဖစ္ သကဲ့သို႔ ရန္ကုန္ပညာေရးတကၠသိုလ္ ပညာ ေရးသေဘာတရားဌာနတြင္ ပညာေရးဆိုင္ ရာစီမံခန္႔ခြဲမႈႏွင့္ႀကီးၾကပ္မႈ အထူးျပဳဘာသာ ရပ္ျဖင့္ ပါရဂူက်မ္းျပဳ ေနာက္ဆုံးႏွစ္သင္တန္း သူတစ္ဦးလည္းျဖစ္သည္။ လက္ရွိတာဝန္ထမ္း ေဆာင္ေနသည့္ေက်ာင္းမွ ဇာတိၿမိဳ႕ေပၚရွိ ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ တန္းစီဇယား (ၿမိဳ႕ နယ္အဆင့္)တြင္ ဦးစားေပးအမွတ္စဥ္(၁)ေန ရာတြင္ ရွိခဲ့သည္။ လက္ရွိေက်ာင္းတြင္ ငါးႏွစ္ နီးပါး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ စီမံခန္႔ခြဲသူတို႔က ဦးစားေပး (၂) ႏွင့္ (၆) တုိ႔ကို အဆင့္ေက်ာ္ေျပာင္းေပး ခဲ့ၿပီး ကြၽန္မကို ေက်ာင္းတက္ေနေသာ သင္ တန္းသူျဖစ္သည္ဟုဆိုကာ ခ်န္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေမးျမန္းစံုစမ္းညႇိႏႈိင္းမႈမ်ားကို ကိုယ္ တိုင္သြားေရာက္ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ စီမံခန္႔ခြဲ သူမ်ားက မိမိတုိ႔၏ အားနည္းခ်က္ျဖစ္သြား မႈကို တာဝန္ယူသည့္အေနျဖင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထုတ္မည့္အဖြဲ႕တြင္ ဘာသာရပ္တစ္ခုခု (သို႔ မဟုတ္) ခြဲေဝရာထူးသစ္တစ္ခုျဖင့္ ထည့္ေျပာင္း ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ တာဝန္ရွိသူအားလံုးႏွင့္ ညိႇ ႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဟု ကတိေပးခဲ့သည္။ ကြၽန္မဘက္ကလည္း စီမံခန္႔ခြဲသူမ်ားမွာ မိမိ ၏ အထက္အရာရွိလည္းျဖစ္၊ ဆရာသမား လည္းျဖစ္သည့္အတြက္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္အဝ ျဖင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ အေျပာင္းအေရႊ႕ျပန္တမ္း ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ကြၽန္မကို ျပန္ေျပာင္း ေပးမည္ေပါ့။ သို႔ေသာ္ အလြဲႀကီးလြဲခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မကို ေနရာလစ္လပ္မႈမရွိဟုဆိုကာ ပယ္ ခဲ့ျပန္သည္။ ယုံၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္ ခံရသလို ခံစားရသည္။ လူႀကီးမ်ားက လူငယ္ မ်ားကို အခုလို ပ်ားရည္ႏွင့္ဝမ္းခ်သကဲ့သို႔ လိမ္ စားသင့္ပါသလား။ ကြၽန္မ ဘာဆက္လုပ္ရ မည္နည္းဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ေမးခဲ့ပါ သည္။ ပို၍ စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းသည္မွာ ေျပာင္းခြင့္ရခဲ့ၾကေသာသူ အမ်ားစုကလည္း ကြင္းဆက္မ်ားကုိ ကြၽန္မအား အတိအလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကသည္။ မူဝါဒအရ မည္မွ်ပင္ ကိုက္ညီမႈရွိပါေစ ထုိမူဝါဒတို႔သည္ စာရြက္ ေပၚတြင္သာ အတည္ျဖစ္ၿပီး လူအရေျပာင္း လဲသြားပါသည္တဲ့။ အေျပာင္းအေရႊ႕တုိ႔၊ ရာ ထူးတိုးတို႔ဆိုတာ လိုက္မွရမည္တဲ့။
ပညာေရးဝန္ထမ္းတစ္ဦးအေနျဖင့္ ရင္ နာရပါၿပီ။ ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းတယ္ဆို တာကို နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အမွန္တကယ္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေဘာင္အတြင္းက စီမံေန ၾကေသာသူမ်ားကို လြန္စြာအားနာမိေသာ္ လည္း ကြၽန္မ၏ ျဖစ္ရပ္မွန္အတြက္ကိုေတာ့ အေျဖရွာရေပလိမ့္မည္။
ကြၽန္မတို႔မြန္ျပည္နယ္သည္ တကၠသိုလ္ ဝင္တန္းေအာင္ခ်က္ အေကာင္းဆံုးဆိုသည့္ ဂုဏ္ႏွင့္ ရပ္တည္ေအာင္ျမင္မႈရေနသကဲ့သို႔ ဝမ္းနည္းစရာအျဖစ္ အဂတိလိုက္စားမႈအမ်ား ဆံုးဆိုသည့္အခ်က္က မြန္ျပည္နယ္တုိးတက္ မႈအတြက္ အဟန္႔အတားပါ။ အဆိုးဆံုးက မြန္ ျပည္နယ္ ပညာေရးဝန္ထမ္းမ်ား၏ ရာထူးတိုး၊ ေျပာင္း ေပါက္ေစ်းသည္ သံုးသိန္း၊ ငါးသိန္း၊ ၁ဝ သိန္းအထိျဖစ္ေနသည္။ အေရာင္းအဝယ္ ေစ်းကြက္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ ဝယ္သူေရာင္း သူ ေက်နပ္ေတာ့ အသံမထြက္ၾကပါ။ သို႔ေသာ္ ၾကားကေန ဂါရဝဟူ၍ေျပာလာၿပီး ဂါရဝႏွင့္ အဂတိလိုက္စားမႈကို ေရာေထြးအသံုးခ်ေန သည္။
ေက်းဇူးရွိဖူးသူကို ဂါရဝျပဳျခင္းသည္ ေကာင္းေသာ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာျဖစ္ သည္။ အိမ္ေပါင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၿခံ ေရာင္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း ဂါရဝျပဳႏိုင္ပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ဂါရဝဆိုသည္မွာ ေတာင္းယူ စရာ ရပိုင္ခြင့္တစ္ခုလို႔ သေဘာမထားသင့္ဟု ကြၽန္မ စဥ္းစားမိသည္။ ေတာင္းသူ၊ ေပးသူ ႏွင့္ယူသူ မည္သူတြင္ တာဝန္ရွိၾကပါနည္း။ ကြၽန္မကို ပို၍ေကာင္းေစခ်င္လို႔ မေျပာင္း ေပးခဲ့ပါေသာ စီမံခန္႔ခြဲသူမ်ား၏ ေစတနာ ေနာက္ကြယ္တြင္ ရာႏႈန္းျပည့္မွန္ကန္သည္ ဟု အာမခံခ်က္ကို မည္သူေပးပါမည္နည္း။
စီမံခန့္ခြဲသူမ်ားမွပညာသင္ယူျခင္း
-----------------------
ကြၽန္မသည္ ပညာေရးဆိုင္ရာစီမံခန္႔ခြဲ မႈဘာသာရပ္ကို အထူး စိတ္ဝင္စားသည့္အ တြက္ ယခုအခ်ိန္အထိ ေလ့လာေနဆဲျဖစ္ သည္။ သေဘာတရားႏွင့္လက္ေတြ႕ ေပါင္းစပ္ အသံုးခ်ရာတြင္ အခက္အခဲ၊ အေျခအေန၊ ႐ႈပ္ ေထြးမႈ၊ လြဲမွားမႈမ်ား ႀကံဳေတြ႕ရျခင္းမွာ အမွန္ တရားတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ အျပစ္ဟုမဆိုသာ ပါ။ ညိႇႏႈိင္းျခင္းက အေျဖေကာင္းတစ္ခုကို ေပး ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္သကဲ့သို႔ မသိေသာေက်ာင္း သားက သိေသာဆရာဆီကို ေမးျမန္း၍ ပညာ သင္ၾကားျခင္းသာျဖစ္သည္ဟုခံယူလ်က္ သြား ေရာက္ညိႇႏႈိင္းခဲ့သည္။ ယခုကဲ့သို႔ ဘႀကီးေအာင္ အညာခံလိုက္ရေသာ ကြၽန္မ၏ခံစားခ်က္ကို လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာ နားလည္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါသည္။ အေပၚကဖိမွာကို စိုးရိမ္လို႔ ေအာက္ကို ေလွ်ာ့လိုက္တာလား ဆိုတာကို ေတာ့မသိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈဘာသာ ရပ္တြင္ ေလ့လာခဲ့ေသာ ပညာရပ္မ်ားထဲက အ ႀကိဳက္ဆံုး နည္းလမ္းတစ္ခုျဖစ္သည့္ Decision Tree Method အသိကို စဥ္းစားမိသည္။ ရင္း ႏီွးမႈ၊ အက်ဳိးအျမတ္ႏွင့္ ဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားကို တြက္ ခ်က္ၾကည့္သည္။
ဤကဲ့သို႔ေသာ ျဖစ္ရပ္သည္ ကြၽန္မတစ္ဦးတည္းကမွ ကြက္၍ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါ။ ကြၽန္မကဲ့သို႔ေသာ ပညာေရးဝန္ထမ္း မ်ား (အထူးသျဖင့္ ကြၽန္မေနထိုင္ရာ ေပါင္ၿမိဳ႕ နယ္ႏွင့္ မြန္ျပည္နယ္အတြင္း)က စီမံခန္႔ခြဲမႈ အလြဲမ်ား၊ မတရားမႈမ်ားကို သိသိႀကီးႏွင့္ခံ ေနရသည္။ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ဆိုသည့္အတိုင္း ပညာေရးအသိုင္းအဝိုင္းမွ မထြက္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မ်က္ႏွာ နာရမည္ကို စိုးရိမ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း မတိုင္ရဲၾကပါ။ သို႔ဆိုပါက အမွားက မ်ားလာ ရင္ ၾကာေသာအခါ အမွန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ သြားမည္ကို ကြၽန္မစိုးရိမ္မိသည္။ ကြၽန္မတစ္ဦး ကို ရင္းႏွီးလိုက္ရာမွ က်န္ေသာဝန္ထမ္းမ်ား လည္း အက်ဳိးအျမတ္ရတန္ေကာင္း၏။ Decision Tree Method အရ အျမတ္မ်ားတာ ကို ေရြးခ်ယ္ရမည္။ ကြၽန္မ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္မာစြာခ်လိုက္သည္။ ကြၽန္မတိုင္ေတာ့မည္။ တိုင္ၾကားႏိုင္ပါသည္ ဆိုတာကိုလည္း တရား ဝင္ဖြင့္ေပးထားသည္။ ကြၽန္မကေတာ့ ကိုယ္ ႏွင့္ဆိုင္ေသာ မီးရထားေခါင္းႀကီးပ်က္ေနလို႔ ျပင္ေပးရန္တိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ေဆးျပဳျပင္ မည့္သူမ်ားက မီးရထားေခါင္း ဆက္သြားလို႔ မရဘူးဆိုသည့္အတြက္ က်န္သည့္တြဲဆိုင္းမ်ား ပါ ပ်က္ေနသလားဆိုၿပီး စစ္ေဆးၾကပါလိမ့္ မည္။ ထိုအခါ ကြင္းဆက္မ်ားကိုခ်ိတ္ၿပီး စစ္ ေဆးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ယံုၾကည္ သည့္အတိုင္း ေဖာ္ထုတ္ေပးၾကမည္ဟုလည္း ထပ္မံယုံၾကည္ျပန္ၿပီ။ ကြၽန္မ၏ ယံုၾကည္မႈ လြန္ကဲလို႔ ထပ္မံအညာခံရျပန္ရင္ေတာ့ လိမ္ သူအျပစ္မဟုတ္ဘဲ အညာခံရေသာ ကြၽန္မ ကိုယ္ကြၽန္မပဲ အျပစ္တင္ေတာ့ပါမည္။ ကြၽန္မ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ေသာ ပညာမ်ားကို အား နာမိေသာေၾကာင့္ တိုင္ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။
ဘယ္ေလာက္အက်ဳိးျပဳၿပီးၿပီလဲ
---------------------
ဆရာႀကီးတစ္ဦးက ''တို႔တုန္းက MEd တက္ခြင့္မရခဲ့လို႔ ေနာက္လူေတြ တက္လို႔ရ ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္'' ဟု ေျပာဖူးသည္။ မူလတန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သင္ခဲ့ရ ေသာ အဖိုးအိုႏွင့္သရက္ပင္ကဲ့သို႔ ေလးစား စရာ၊ အတုယူစရာ၊ အားက်စရာေကာင္းလွပါ သည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခံယူခ်က္မ်ားကို လူတိုင္း ထားသင့္သည္။ တစ္ဖန္ ''မိမိကိုယ္က်ဳိးအ တြက္ ပညာဆက္သင္ေနတယ္၊ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕အက်ဳိးကို ဘယ္ေလာက္ျပဳၿပီးၿပီလဲ''အ လြန္မွန္ေသာ၊ အလြန္ေကာင္းေသာေမးခြန္း ကို အေမးခံရသည္ဟုေက်နပ္မိသည္။ ကြၽန္မ ကေတာ့ ပညာေရး၏အဓိက Input မ်ားျဖစ္ ေသာ ေက်ာင္းသားႏွင့္ဆရာမ်ားသည္ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈျပဳ လုပ္ရေသာ ႏွစ္ရွည္ပင္တစ္ပင္သာ ယူဆပါ သည္။ ထိုအပင္မွရေသာ အသီးအပြင့္မ်ားကို လိုခ်င္ပါက ေပါင္းသင္ျခင္းမ်ား၊ ေျမၾသဇာ ေကြၽးျခင္းမ်ားကို ငယ္စဥ္ကတည္းက အ ဆက္မျပတ္ ျပဳလုပ္ရပါမည္။ ထိုအပင္မွရေသာ အသီးအပြင့္ကိုေတာ့ ေစာင့္ရပါမည္။ ထိုအ ပင္၏အရြယ္အလိုက္ အသံုးခ်ႏိုင္သည့္ အသံုး ဝင္မႈ၊ အက်ဳိးျပဳမႈမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ သာ ဓကအျဖစ္ ကြၽန္မကိုယ္ေတြ႕တစ္ခုကို ေဖာ္ျပ လိုပါသည္။ ကြၽန္မသည္ အလယ္တန္းျပဘဝ ျဖင့္ ေတာင္ေပၚကရင္ရြာကေလး(ထ-သဲအိမ္၊ ေပါင္ၿမိဳ႕နယ္)တြင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသား မ်ားကို တစ္ႏွစ္တိတိစာသင္ေပးခဲ့သည္။ ထို ေက်ာင္းအမည္ခံျဖင့္ MEd ႏွစ္ႏွစ္တက္ခဲ့ သည္။
ထို႔ေနာက္ အထက္တန္းျပရာထူးျဖင့္ (ထ-တကူ၊ တနသၤာရီၿမိဳ႕နယ္)တြင္ အထက္ တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို တစ္ႏွစ္ခြဲ စာသင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကြၽန္မ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္။ အလြန္ေတာ္ေသာ၊ အလြန္ေကာင္းေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္လြင္(ပင္စင္-ေမာ္လၿမိဳင္)၊ ရပ္ေဝးဆရာ မ်ားအေပၚ စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းႏွင့္ နား လည္ေပးေသာ ရြာခံဆရာမမ်ား၊ ျဖဴစင္႐ိုးသား ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ခြဲသာ စာ သင္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ တာဝန္မေက်သကဲ့သို႔ ခံစားရသည္။ ထိုအေၾကြးကို အခါအခြင့္ရပါက ျပန္လာဆပ္ပါမည္ဟုလည္း ကတိေပးခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းသည္ တနသၤာရီျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ ရွိေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မေျပာင္းသည့္အခါ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ေလွဆိပ္ကိုလိုက္ပို႔ ၾကသည္။ ငိုၾကသည္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္မ ဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္မို႔ ပို၍မေမ့ႏိုင္ ျဖစ္ရပါသည္။
ထိုမွေျပာင္း၍ လက္ရွိတာဝန္က်ရာ ေက်ာင္း(ထ(ခြဲ)–အလွပ္၊ေပါင္ၿမိဳ႕)သို႔ ေရာက္ ရွိခဲ့ပါသည္။ တစ္ႏွစ္တိတိ စာသင္ၿပီးေနာက္ ထိုေက်ာင္းအမည္ခံျဖင့္ PhD သင္တန္းတက္ ခဲ့သည္။ (PhD သင္တန္းသည္ လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္းရွိ လက္ရွိတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သူမ်ားကိုသာ ဝင္ခြင့္ေျဖဆိုတက္ေရာက္ခြင့္ ျပဳသည္။ သင္တန္းၿပီးဆံုးပါက ငါးႏွစ္တာဝန္ ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ရမည္။ ပ်က္ကြက္ပါ က ၁ဝ သိန္းေလ်ာ္ရမည္ ခံဝန္ခ်က္ထိုးထားရ သည္။) သင္တန္းတစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ အခ်ိန္မ်ား ကို အဆင္ေျပသလို ညႇိႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ရ သည္။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ကံေကာင္းမႈတစ္ခု ပင္ျဖစ္သည္။ အလွပ္ေက်ာင္းက တာဝန္ခံ ေက်ာင္းအုပ္ဦးေမာင္ေမာင္ေထြးမွ ဦးေဆာင္ ၿပီး ဆရာ၊ ဆရာမအားလံုးက ေနစရာ၊ စားစရာ ႏွင့္အတူ နားလည္မႈ၊ ေထာက္ပံ့မႈမ်ားကို ေစ တနာျပည့္ဝစြာျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။ သေဘာထားႀကီးစြာႏွင့္ ဘာသာရပ္အတူတူ ခြဲေဝသင္ေပးေသာ ဆရာမမ်ားကိုလည္း ေက်း ဇူးတင္ခဲ့ရသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခရြာလည္း ျဖစ္၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲမႈရွိျခင္း ေၾကာင့္ လိုအပ္သည္မွလြဲ၍ အလွပ္မွာပင္ အိမ္မျပန္တမ္း ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေန ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသားမိဘ မ်ား အသိဆံုးျဖစ္သည္။ ႐ိုးသားေသာ ေက်ာင္း သားမ်ားကိုလည္း ေပ်ာ္ရြင္စြာ စာသင္ေပးႏိုင္ ခဲ့သည္။ ကြၽန္မသင္ေပးခ့ဲေသာ ေက်ာင္းသား မ်ား ဘြဲ႕ေတာင္ရေတာ့မည္။ ကြၽန္မ မေျပာင္း ရေသးပါ။ ဤကဲ့သို႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက တိုး တက္ရာလည္းရွာရင္း ေက်ာင္းသားမ်ားစြာကို လည္း စာသင္ေပးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ တစ္ႏိုင္တစ္ ပိုင္ အက်ဳိးျပဳေနပါၿပီဟု ယံုၾကည္ခဲ့ပါသည္။ ေရွ႕ဆက္လည္း အက်ဳိးျပဳႏိုင္ရန္ ပိုႀကိဳးစားဖို႔ တိုက္တြန္းသည့္ ေမးခြန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အ ထူးေက်းဇူးတင္မိပါသည္။
အားနာလြန္းလို့ ေျပာင္းခ်င္တာပါ
------------------------
ဤကဲ့သို႔နားလည္မႈရွိေသာ အဆင္ေျပ ေသာေက်ာင္းမွ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ေျပာင္း ခ်င္ပါသနည္း။ အေျဖကား အလွပ္ေက်ာင္း က ေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ အားနာမိပါ သည္။
ကြၽန္မလုပ္သက္ ၁ဝ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ၁၅ ႏွစ္တာကာလအတြင္း သင္တန္းတက္လိုက္ စာသင္လိုက္ႏွင့္ မိဘႏွင့္ေနရသည့္အခ်ိန္ မရွိသေလာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ကင္ဆာေရာဂါသည္ ဖခင္ေသရန္ နာရီပိုင္းသာလိုေတာ့သည္ကို သိသိႀကီးႏွင့္ ကြၽန္မ မေစာင့္ႏိုင္ခဲ့ ပါ။ ကြၽန္မ၏ ႀကိဳးစားခ်င္သည့္ အတၱစိတ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အေဖ့စကားနားေထာင္ခ်င္၍လည္းေကာင္း မေစာင့္ခဲ့ပါ။
ကြၽန္မအေဖက အၿမဲေျပာတတ္သည့္စကားရွိသည္။ ''ေသ မယ့္သူကုိ ေစာင့္ေနလို႔ေကာ ရွင္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္လုပ္ တဲ့အလုပ္ကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္၊ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူတဲ့''။ အေဖ့ကို ခ်စ္လို႔ ေျပာစကားနားေထာင္တဲ့သူျဖစ္ခ်င္လို႔ အေဖေသတာကုိ ကြၽန္မ မငိုမိေအာင္ ထိန္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ျပႆနာျဖစ္ရသည့္အတြက္ ကြၽန္မ ငိုခဲ့ရသည္။ တစ္ခါတေလ ေနာင္တဆိုၿပီး ေတြးမိေပမယ့္ ဝမ္းမနည္းေအာင္ ႀကိဳးစားေျဖခဲ့ သည္။
အခုေတာ့ အေမ့အလွည့္ကို ေရာက္ၿပီ။ ေရာဂါသည္မုဆိုးမ မိခင္အိုကို တစ္ရက္ရရ တစ္လရရ ျပဳစုေပးခ်င္သည္။ အတူေန ေပးခ်င္ပါသည္။ ေနာင္တ ထပ္မလိုခ်င္ပါ။ ပညာသင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းလည္းျဖစ္၊ အေမနဲ႔လည္း အတူတူေနရ၊ ပညာေတြလည္း ရ၊ လက္ရွိတာဝန္က်ေနေသာ ေက်ာင္းအတြက္လည္း ကြၽန္မ အစား ဆရာမတစ္ဦးလည္းရမည္ဟု ေတြးခဲ့သည္။ ငါးႏွစ္နီးပါး အနစ္နာခံေပးေသာ ေက်ာင္းအတြက္လည္း အဆင္ေျပပါေစ ေတာ့ဟူသည့္ေစတနာျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္တင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပေစမည့္ '' Win-Win Approach" ကို ဦးတည္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ တိုင္ၾကားသူ ျပႆနာေကာင္ ႀကီးအျဖစ္သာျမင္၍ အမုန္းခံရေတာ့မလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္မ မသိေတာ့ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခံယူပါမည္
------------------
စီမံခန္႔ခြဲသူမ်ားက ကြၽန္မ၏ ျပႆနာအရင္းအျမစ္ကို ရွာ ေဖြေဖာ္ထုတ္၍ စစ္ေဆးၾကပါေတာ့မည္။ ႀကီးသူကို ႐ိုေသ၊ ရြယ္ သူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကိုသနားၾကမည္လား။ ႀကီးသူအခ်င္းခ်င္း ပဲ ေလးစားၾကမွာလား ကြၽန္မ မေျပာတတ္ပါ။ ကြၽန္မအေနနဲ႔ လြဲ မွားေနသည္ဟုထင္ျမင္ယူဆသည့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈလုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခု အတြက္ ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ အမွန္တရားတစ္ခု ေပၚေပါက္ေစရန္ သာ ရည္ရြယ္ပါသည္။ ထိုစီမံမႈ၏အက်ဳိးဆက္က လူအမ်ားကို နစ္နာေနေစပါက ထိုစီမံမႈကို ျပန္လည္သံုးသပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ ကြၽန္မ၏ တိုင္ၾကားမႈမွတစ္ဆင့္ အႀကံျပဳခ်က္တစ္ခု ရေကာင္း ရေပလိမ့္မည္။ မည္သူ႔ကိုမွ နစ္နာေစလို၍ မဟုတ္ပါ။ မသမာ မႈမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား ရွိခဲ့ပါကလည္း ဝန္ထမ္းေလာက သားေတြ အားလံုးအတြက္ သတိေပးစရာတစ္ခုကို ထုတ္ေဖာ္ေပး ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တာဝန္ရွိသူမ်ားကလည္း သိထားေသာအခ်က္ မ်ားကို တန္းစီေရးခ်ၿပီး လက္မွတ္၊ အမည္ေဖာ္ျပစရာမလိုဘဲ တုိင္ ႏိုင္ပါသည္ဟု ေျပာခဲ့ပါေသာ္လည္း ကြၽန္မ၏ ကိုယ္ေတြ႕အမွန္ ပင္ျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖရွင္းေပးမည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္မ ၏ အထက္တန္းျပရာထူးကိုရင္း၍ အမည္၊ လက္မွတ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္ တိုင္ ေနျပည္ေတာ္ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနသို႔ သြားေရာက္တိုင္ၾကား ခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္မဘက္ကေတာ့ ''Own Choice Own Respon-sibility'' ပါပဲ။ အားလံုးအတြက္ကေတာ့ ၾကြက္ေသတစ္ခု အရင္း ျပဳ၍ အားလံုးခ်မ္းသာၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္း႐ံုကလြဲ၍...။
မိၾကဴၾကဴေမႊး
BEd, MEd, PhD (က်မ္းျပဳ-ေနာက္ဆံုးႏွစ္)
အထက္တန္္းျပ
အ.ထ.က(ခြဲ)အလွပ္၊ ေပါင္ၿမိဳ႕နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္။